Miyajima

Dit is het vervolg op het Hiroshima verhaal.
Dag 2.

Zaterdagochtend in alle vroegte zijn we opgestaan heb hebben we ontbeten in het hotel. Uitgecheckt, gevloekt vanwege t kutweer, paraplu gekocht, toch maar nog een keer gevloekt omdat t anders zo zwak overkomt en toen naar de tram gelopen. Ok we moesten eerst nog een kaartje kopen voor die tram richting Miyajima en natuurlijk moest Jenn nog een 'hello kitty' uitzoeken. *zucht*. Ok, k heb daar ook maar iets gekocht, maar natuurlijk alleen omdat t allemaal zo lang duurde he.. anders had.. Ok, anyways. Ehm.. ja, tram in, 3 kwartier in tram zitten, lachen om bordje in tram dat aangeeft dat thijs hier niet mag stagediven. LOL. en toen de tram weer uit. tadaaaa, Miyajima veerpont.

Miyajima
We moesten dus met de veerpont/veerboot/pont. Hoe dat ding ook moge heten, we gingen erop. Miyajima is een eiland met een hele lange rode tempel, een even rode torii die in het water staat, hertjes, Japanse highschool scholieren (wtf, alweer?), hele mooie bossen die in de herfst van kleur veranderen, bergen en oja, laat ik vooral de bier-drinkende-doen-alsof-het-hun-niet-intereseert-door-de-bossen-wandelende-dikke-Amerikanen niet vergeten.

Eerst werd ik bruut aangevallen door een ehm, klein hertje. Die lopen daar gewoon los dus. Daarna heb ik wat te eten gekocht bij een eet-stand. Nee Maarten, Nee Michael, geen aids-stand maar een EET-STAND. *zucht*. Ik vroeg wat t was en toen zei ie *blabla* anago, taco en ebi. Naja, taco is inktvis en daar ben ik niet helemaal weg van. Ebi is garnaal en daar had ik toen geen zin in. En ik dacht dus dat ie Tamago zei, wat 'ei' betekent, dus dat had ik maar genomen. Maar toen de rest erbij kwam en vroeg wat ik ging eten zeiden ze.. hee maar daar staat Anago, géén Tamago. Ik voelde de bui al hangen. Anago was dus 'aal'. Naja, k vond t niet vies, maar ook niet lekker. Heb nog ff met die verkoper gepraat, die zei dat we een btje vroeg waren, want over 2 weken ofzo is het hele eiland groen en rood en goudbruin van de bladeren. Mja, niks aan te doen, overigens hebben we genoeg rode bladeren gezien dus t was behoorlijk mooi daar.
Toen we richting de lange rode tempel liepen merkte ik dat ik constant gevolgd werd door een hertje. Ik ging sneller lopen. Hertje ging sneller lopen. Ik ging stukje rennen. Hertje ging óók stukje rennen. Blijkbaar vond ie anago wel lekker. Resultaat is dus dat Jenn en Claudia tig foto's en video's hebben waarop je mij rondjes ziet lopen om dat hert kwijt te raken. Nou, de Japanners daar vonden t ook geweldig. Mgoed, t was opzich wel erg grappig.

Nou, tempel doorgelopen, foto's gemaakt, souvenirs gekocht, wierook aangestoken en geplant en toen eerst wat gaan eten. K dacht dat ik niet zo'n honger had maar k had me eten echt snel op. Na t eten gingen we richting ropeway, om ergens hoger in de bergen te komen. Het begon weer te regenen. Ik vloekte. De ropeway, die je, zo meldde een bordje, in 10 minuten kon lopen, maar als je soms rent, je het in wel 7 minuten kunt halen! ......right. We zaten dus in zo'n cabine en gingen een heel stuk naar boven. Uitzicht was erg cool. Boven aangekomen zit je dus halverwege de berg, daar zitten heleboel apen (ik bedoel ook echte apen, dus niet rare mensen ofzo.) die gewoon loslopen/springen/ vrijelijk hun ongelooflijk rode ballen laten hangen. Apart. Die apen zijn echt niet zo interessant, kun je ook in elke dierentuin zien, maar wat erg vet was was het uitzicht op de zee, en de andere eilanden en bergen. Het is echt niet te omschrijven, je ziet die wolken en de lucht, de zee en de andere eilanden in lichte mist gehuld en soms een zonnestraal die een deel van een eiland verlicht. Tel hierbij de koude en soms harde wind op en je hebt echt een gevoel van.. wow, extreem cool hier. Ik heb ook teveel foto's gemaakt van die uitzichten, t lijkt allemaal een beetje op elkaar, maar ik wilde dit gewoon niet vergeten. Het is echt supermooi daar. Heb daar nog een foto genomen van een Japanse echtpaar, dat vroegen ze me, en heb daarna ff met ze gekletst. Over waar ze vandaan kwamen, wat ik hier deed, of ik dit en dat al had gegeten want dat was een specialiteit etc. Naja, ging goed en dat was wel erg cool vond ik.

Jenn en Claudia wilden wel weer terug, want ze hadden t koud en pijn in hun voeten. Maar ik wilde nog verder de berg op, want je kon de top halen in een half uur. Naja, Jenn en Clau zeiden van, ja maar k kom hier nog wel een keer met Luuk en met André.. ja, allemaal leuk en aardig, maar ik kom hier dus denk ik niet zo snel meer. Dus ik zou en moest gewoon die berg op. Desnoods alleen, geen punt. Naja, zo gezegd zo gedaan. Ik werd onderweg aangesproken door een Duitser die vroeg of ik Duits kon.. ik dacht.. huh, hoezo denk je dat. Maar ik had dus me trui van Göttingen aan en het bleek dat die gast dus daar geboren was. Nou, daar nog ff mee gebabbeld alvorens een Canadees tegen te komen met wie ik samen naar de top ben gelopen. De top ansich is niet zo boeiend, uitzicht is t zelfde en er staat bovendien een lelijk gebouw. Die heb ik maar niet op de foto en video gezet. Maar k heb wel mooi de top gehaald! Net onder de top had je nog een coole tempel die ik wel ff op de foto heb gezet. Naja, toen moest ik maar weer terug.

Bij de rest aangekomen zijn we weer met de veerboot teruggegaan, het was toen alweer donker. Tram in, tram uit, bediende van JR vervloeken omdat ze te langzaam was met t uitprinten van de kaartjes en omdat ze iets met de computer had gedaan zodat die geen creditcards meer leest, trein in, trein uit. Eten @ Nagasaki CS.

Nagasaki CS
Hier aangekomen gingen we eten bij de Royal Host. Hier zaten we lans een tweetal moeders en hun kinderen. Die kinderen wilden dus engels oefenen, k vond t wel grappig, ik had er geen bezwaar tegen. Dus dat hebben we ff gedaan. In eerste instantie had Claudia geen zin om Engels met ze te oefenen, maar gelukkig draaide ze bij toen ze in de ogen keek van het lieve onschuldige jongetje. Tja, daarna zijn we maar naar huis gegaan.

the end.